Het is niet de eerste keer dat ik er tegen aan loop; media bepaalt de beeldvorming. Media bepaalt hoe we zaken zien en welke mening wij er over vormen. Vandaag liep ik er weer tegen aan en ik kreeg deuren in mijn gezicht gesmeten omdat ik op zoek was naar rechtvaardigheid. Pijnlijk is dat, maar het maakt me wel strijdbaar. Strijdbaar om mij in te blijven zetten voor mensen die dat verdienen, mensen die hun steun in mijn partij hebben uitgesproken door te stemmen op de Partij van de Arbeid.

Het (on)geluk wilt dat er vorige week een interview van een lokale politieke partij werd gepubliceerd in een Turkstalige tijdschrift. De politieke partij in kwestie heeft na de gemeenteraadsverkiezingen een restzetel kunnen veroveren in stadsdeel Nieuw-West; het stadsdeel waar ik politiek actief ben. Die restzetel heeft er in geresulteerd dat de stemmen die zij hebben gekregen in feite verspilde stemmen zijn. Want inhoudelijk is de inbreng minimaal tijdens vergaderingen. Tijdens de verkiezingen beloofden zij een zebrapad aan de moskeegangers aan de Baden Powellweg. Na de verkiezingen hebben zij mondelinge vragen gesteld over het zebrapad. Een aantal maanden later stelde ik er ook mondelinge vragen over en stelde ook meteen voor om snelheidsremmende maatregelen te treffen als een zebrapad niet mogelijk is. Men kan bijvoorbeeld denken aan elektronische snelheidsborden. Het onderwerp stond al op de agenda van het Dagelijks Bestuur en met de geplande wegwerkzaamheden is er ruimte ontstaan om snelheidsremmende maatregelen aldaar te treffen. Eind goed, al goed, denk je dan.

In dat interview eist de politieke partij echter alle roem en eer op door te stellen dat die maatregelen zijn getroffen omdat zij druk(!) hebben uitgeoefend op het Dagelijks Bestuur. Was het gebleven bij die ene misinterpretatie, hadden we misschien nog met ons hand over het hart kunnen strijken, maar het interview staat vol met dergelijke beschuldigingen en misleidende uitspraken over de Partij van de Arbeid. Zo zou onze partij beloofd hebben vreemde taallessen in het primair onderwijs te stimuleren, maar hier verder niets mee gedaan hebben. Een leugen van de hoogste plank, want reeds in februari is er een besluit genomen en budget vrijgemaakt om de taallessen te financieren. Tot slot vermelden zij er ook even bij dat het Dagelijks Bestuur niet in staat is om mondelinge vragen naar tevredenheid te beantwoorden. Pardon? Waar blijft de eigen verantwoordelijkheid om door te vragen als je meent dat je vraag niet naar volle tevredenheid is beantwoord? Schuif het lekker af op de PvdA omdat je zelf niet in staat bent door te vragen? Zo werkt het niet!

Nu was er weinig aan de hand geweest als het betreffend tijdschrift gewoon mijn verzoek had ingewilligd om de partij in kwestie van repliek te dienen. Want het gaat om hoor en wederhoor in de journalistiek, toch? In eerste instantie werden onze standpunten online gepubliceerd door het betreffend mediakanaal, binnen een half uur werd het echter weer offline gehaald. Na heen en weer gebeld te hebben, kon een deel van de woorden van Achmed Baadoud (hetzij verdraaid) toch weer geplaatst worden op de website. Datzelfde gold niet voor mijn woorden; ik was opeens een buitenstander, had niets met de situatie te maken en daarom mochten mij woorden niet gepubliceerd worden?

Enfin, dan toon je dus nog steeds goede wil door aan te geven dat het hun beslissing is en dat ik mijn heil elders zal zoeken. Dat heb ik ook gedaan. Via een ander mediakanaal heb ik mijn standpunten, inclusief inhoudelijke argumenten, naar buiten kunnen brengen. Maar dan word je plotseling gebeld door alle redacteuren die werkzaam zijn voor dat tijdschrift, inclusief eindredacteur en zeggen ze dat je het artikel direct moet laten verwijderen omdat er een verwijzing naar hun tijdschrift in staat. Zo niet, zullen ze vanaf nu nooit meer iets over mij schrijven in hun tijdschrift. En ik zou voorzichtiger moeten zijn volgens de eindredacteur. Dit zou wel eens mijn politieke carrière kunnen beïnvloeden.

Beste mensen, zo werkt het echt niet. Ik ben de politiek ingegaan om mij in te zetten voor de maatschappij, ik offer uren graag op om anderen dienstbaar te zijn, om hun stem te laten horen. Ik ben solidair met iedereen, ik strijd voor een rechtvaardige verdeling van alle middelen die wij hebben. Als ik daarbij in de weg wordt gestaan door politieke partijen die het nodig vinden om mijn partij te beschuldigen en redacteuren die het niet eens met mij zijn, betekent dat niet dat ik op mijn blaren zal zitten. Ik vecht er tegen. Ik laat mijn stem horen. Want mijn stem komt van de kracht die kiezers mij hebben gegeven op 19 maart 2014. Ik vertegenwoordig hen. Mijn kracht komt van de partij die achter mij staat, door dik en dun, ongeacht tegenslagen. Mijn kracht komt van de kernwaarden van mijn partij. Ik zou niet voor mijn partij gekozen hebben als ik bij de kleinste bedreiging weg zou rennen omdat ik bang ben dat mijn naam dan nergens meer wordt gepubliceerd. Hoe zeer de media mij ook tegen zal zitten en ruimte zal bieden voor partijen die onbeschaamd mijn partij beschuldigen, ik blijf opkomen voor mijn medemens, mijn partij én mijn Dagelijks Bestuur.